Kulturka

Sens życia i umierania

Książka jest opracowaniem z pogranicza filozofii i psychologii, porusza
problemy tanatopsychologiczne (tzn. związane z psychologią śmierci,
umierania i żałoby etc) na tle filozoficznych rozważań o człowieku.
Rozważania podejmowane są w oparciu o myśl krakowskiego psychiatry
Antoniego Kępińskiego i koncentrują się głównie na pokazaniu zależności
między szeroko rozumianą antropologią a psychologią śmierci. Przez
analizę zawartych w twórczości Kępińskiego wątków tanatopsychologicznych
i filozoficznych starano się pokazać jak bardzo myślenie o człowieku (na
wielu różnych poziomach) związane jest z faktem jego śmiertelności.
Chociaż z roku na rok problematyka tanatopsychologiczna staje się coraz
bardziej obecna w debacie społecznej i naukowej, to jednak
zainteresowanie nią wciąż jest małe (szkoda, bo śmierć dotyczy każdego
bez wyjątku). Niniejsza książka pozwala na poszerzenie wiedzy w tym
temacie. Odwołanie się do pracy Kępińskiego uświadamia ponadto, że i w
polskiej psychologii tematyka śmierci była podejmowana, wcześniej niż
się wydaje, a polska nauka posiadała niebanalnego myśliciela.
Celem książki jest pokazanie aktualności problematyki
tanatopsychologicznej, zarówno w podejściu do pacjentów (zwłaszcza
terminalnie chorych) czy opiece hospicyjnej ale też w rozważaniach
antropologicznych, i jakiejkolwiek innej próbie opisu kondycji człowieka
w świecie. Drugim celem książki jest przedstawienie wspomnianych
zależności na konkretnym przykładzie życia. Antoni Kępiński opisywał
człowieka nie jako teoretyk, ale jako praktyk i najlepiej wiedział co w
człowieku siedzi. Jego spostrzeżenia były przeniknięte osobistymi
doświadczeniami, zwłaszcza wojennymi, wśród których jest i to
najbardziej traumatyczne ? obozy jenieckie i obóz koncentracyjny.
W pierwszym rozdziale przedstawiono główne problemy poruszane przez
tanatopsychologię (postawy wobec śmierci, lęk przed śmiercią? etc). W
drugim rozdziale przybliżono myśl Antoniego Kępińskiego ze szczególnym
uwzględnieniem rozważa dotyczących śmierci. Trzeci rozdział pokazuje
oryginalność myśli Kępińskiego, i rozważa możliwości pomocy ludziom
umierającym, wolontariuszom czy żałobnikom.
Mimo, iż książka jest pracą naukową, problematyka jaką podejmuje może
zainteresować nie tylko filozofów czy psychologów, ale też każdego
człowieka zastanawiającego się nad swoim życiem i śmiertelnością.