Nakarmić wilki
Kasia, absolwentka warszawskiej SGGW, przyjeżdża w Bieszczady, by zebrać
materiał do pracy doktorskiej o wilkach. W stacji naukowej przebywają
już Olgierd i Marcin. Mężczyźni nie wierzą, że ich nowa towarzyszka
wytrzyma trudy życia w lesie. Kasia jednak okazuje się osobą nie tylko
odporną na niewygody, ale też wyjątkowo odważną. Pierwsza nocna
obserwacja wilków staje się początkiem wielkiej fascynacji Katarzyny, a
kolejne, coraz bliższe spotkania z watahą sprawiają, że między
dziewczyną a wilkami wytwarza się niemal mistyczną więź. W jej obliczu
wszystkie miejskie rozczarowania tracą znaczenie. Kasia angażuje się
obronę okrytych złą sławą zwierząt, sprowadza do pobliskiej wsi owczarki
podhalańskie, mające odstraszać drapieżniki i trzymać je z dala od
ludzkich zagród. W końcu wchodzi w drogę miejscowemu kłusownikowi,
narażając własne życie. W tym samym czasie między nią a Olgierdem rodzi
się uczucie. Oczy wilka to powieść, jakiej dotąd w Polsce nie było. W
pisarstwie Marii Nurowskiej pojawił się nowy, intrygujący temat.
''Kochany święty Franciszku ? zaczęła w myślach ? przyszłam tu do Ciebie,
bo? czuję się bardzo samotna wśród ludzi. Nikt mnie nie rozumie, muszę
ukrywać swoje uczucia, gdyż uznano by mnie za dziwaczkę, a być może już
nawet tak się stało. Chciałabym Cię prosić o opiekę nad Czarnym, nad
Waderą, nad Blanką, nad Neo, nad Juniorem i nad Omegą, któremu jakoś nie
nadałam imienia? Opiekuj się nimi, święty Franciszku, wyproś u Pana
Boga, aby nie wpadły we wnyki i aby nie dosięgła ich kula. Chciałabym,
żeby były szczęśliwe, żeby polowały ? bo to wytrawni myśliwi ? i
wychowywały młode. I jeszcze spraw, by mogły dożyć wilczej starości.''