Traktat o sztuce celebracji
Traktat o sztuce celebracji jest dziełem w dorobku polskiego
piśmiennictwa krytyczno-literackiego bez precedensu. Ma ponadto
charakter głęboko osobiście przeżytej reakcji krytyka na wyzwanie tej
poezji. W grę wchodzi nie tylko ?szkiełko i oko? badacza, lecz także
serce kogoś, kogo indyjska tradycja określa mianem sahrydaja, a komu
nieobce są emocje, bez których odczuwania trudno o poezji mówić.
Struktura dzieła uderza swoją logiczną spójnością. Czwórpodział, tak
charakterystyczny dla indyjskiego postrzegania rzeczywistości, w
pierwszej ćwierci książki lokuje twórczość omawianego poety niejako w
przestrzeni ? zresztą bardzo szeroko rozumianej. To bowiem nie tylko
terytorium cywilizacyjno-kulturowe w dosłownym sensie, lecz także
przestrzeń duchowa. Druga część jest zogniskowana na zagadnieniu
tożsamości. W trzeciej z kolei, Autorka umieszcza miłość wraz z jej
kosmogonicznymi implikacjami. Wreszcie ostatnia, czwarta część,
poświęcona jest słowu jako tworzywu poetyckiemu.
Z recenzji prof. dr. hab. Marii Krzysztofa Byrskiego