Ludzie bezdomni
Ludzie bezdomni to powieść-panorama ukazująca społeczeństwo polskie końca XIX w. Dzięki postaci lekarza Tomasza Judyma obserwujemy ś rodowisko lekarskie, elity towarzyskie, a przede wszystkim ludzi zamieszkujących dzielnice biedoty w różnych częściach kraju. Kluczo wą kwestią jest w utworze pojęcie bezdomności rozumiane zarówno w sensie materialnym, jako brak dachu nad głową i nędza, jak i w wym iarze psychologicznym, jako wykorzenienie, samotność, wyobcowanie, wynikające z niezgody na świat, w którym nie można być szczęśliwy m.