Czerwoni dowódcy
Autor prezentuje w sposób chronologiczny etapy tworzenia radzieckiego
korpusu oficerskiego, od momentu sformowania Armii Czerwonej przez
Lenina i Trockiego.
Oficerowie ci stanęli w obliczu konfliktu pomiędzy traktowanym
profesjonalnie rzemiosłem wojskowym, a ideologią: ''wierności partii i
jej linii''. Dał on o sobie znać już na samym początku, kiedy to w
związku z brakiem wykwalifikowanej kadry dowódczej, zaczęto werbować w
mniej lub bardziej dobrowolny sposób oficerów armii carskiej jako tzw.
''wojenspeców''.
Ciekawe jest przedstawienie relacji pomiędzy pochodzącymi najczęściej z
awansu społecznego ''czerwonych dowódców'', najczęściej byłych ''niższych
szarż'', podoficerów różnych stopni, w przytłaczającej większości ludzi
pozbawionych wykształcenia wojskowego, oraz pochodzącymi z najczęściej
inteligenckich, szlacheckich, arystokratycznych warstw społecznych
''wojenspecami''. Kolejne rozdziały omawiają poszczególne okresy w
dziejach korpusu ofi cerskiego - czas odtwarzania Armii Czerwonej po
wojnie domowej i klęsce poniesionej w wojnie z Polską i przechodzenia od
na wpół amatorskiego do w pełni profesjonalnego systemu dowodzenia.