Antropologia poznania obrazowego
Autor wyrażą przekonanie, że ostra dialektyka rozdzielająca poznanie obrazowe od pojęciowego jest czymś, co hamuje rozwój aktywności poznawczej, oraz że separacja taka jest zabiegiem całkowicie arbitralnym i sztucznym. W rzeczywistym, żywym poznaniu nie istnieją jakieś czyste jego akty bez reszty dyskursywne czy też radykalnie obrazowe. Poznanie obrazowe i pojęciowe to w istocie dwa aspekty tej samej rzeczywistości. Autor uzmysławia to czytelnikowi, sięgając do najwcześniejszych - źródłowych - tekstów kultury europejskiej: do tekstów orfickich i biblijnych, do prac Hezjoda i Homera, Platona i Arystotelesa. Podkreśla wpływ myślenia semickiego i greckiego na kształtowanie się znaczenia obrazu o pojęcia w poznawaniu świata. Zwraca uwagę na to, że rola obrazu w poznaniu została zdegradowana do ilustracyjno-emotywnej, oraz na skutki tego rodzaju procesu. Dokonuje niezwykle wnikliwej analizy poezji, malarstwa i muzyki. Naprawdę uzmysławia, pokazuje, a nie tylko o tym mówi, z czym mamy do czynienia w licznych pracach hermeneutycznych.